Libelle

“Ik weet niet of je het leuk vindt om te horen”, schrijft iemand als reactie op mijn eerste blog, “maar je tekst doet me denken aan een column in de Libelle.” Ik moet lachen. Dit heb ik vaker gehoord. Intussen zie ik het als een compliment. Maar dat was de eerste keer dat ik het hoorde wel anders!

Ik zal een jaar of 24 geweest zijn. Net gestart als freelance tekstschrijver. Nog nat achter mijn oren, maar toch al super-ambitieus. Ik kon de hele wereld aan! Dacht ik.

Dus toen chemiereus DSM vroeg of ik hun jaarverslag wilde schrijven, zei ik meteen ja. Zonder nadenken. Dat ik gigantisch op mijn bek kon gaan met zo’n prestigieuze klus, realiseerde ik me niet. Jeugdige overmoed, denk ik.

Ik kreeg een rondleiding langs hun fabrieken, werd bijgepraat over allerlei innovatieve chemische processen en interviewde een rijtje hotemetoten over onderwerpen waar ik totaal geen kaas van had gegeten. Daarna ging ik vol goede moed zitten tikken.

Een paar weken later zat ik tegenover een grijze PR-meneer in een statig kantoor. “Tja”, zei die, terwijl hij met een moeilijk gezicht naar een stapeltje a4-tjes vol rode strepen keek. Na een ongemakkelijke stilte zuchtte hij met een glimlach: “Het is eigenlijk helemaal niet slecht. We hadden alleen gehoopt op een iets andere stijl. Meer Elsevier-achtig. Dit kan zo in de Libelle!”

Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Voelde m’n hoofd steeds roder worden. Hij zag mijn paniek en probeerde de pijn wat te verzachten door er met een knipoog aan toe te voegen: “Eén voordeel: mijn vrouw snapt nu eindelijk ook wat wij hier doen!”

Uiteindelijk is het goed gekomen met dat jaarverslag. Maar ik had m’n les geleerd: ik moest op zoek naar opdrachten die meer bij mijn stijl passen.

Het universum brengt sindsdien vooral opdrachtgevers op mijn pad die behoefte hebben aan heldere teksten die iedereen begrijpt. Nee, niet over recepten en breipatronen. De onderwerpen zijn vaak behoorlijk complex. Reorganisaties, visies, nieuw beleid. Maar juist dan is het de kunst om de boodschap helder te verwoorden. Zo concreet mogelijk. En vooral niet te zwaar, te hoogdravend of te formeel. Dat past niet bij mij.

Dus dankjewel, PR-meneer van DSM. Die Libelle-opmerking kwam destijds keihard aan, maar duwde mijn carrière precies in de juiste richting.

En dankjewel, lezeres van mijn eerste blog. Je hebt me totaal niet beledigd. Wie weet, eindig ik nog wel een keer in de Libelle, naast Sylvia Witteman of zo. 

Zou ik een hele eer vinden!

Suzanne