“Ik weet
niet of je het leuk vindt om te horen”, schrijft iemand als reactie op mijn
eerste blog, “maar je tekst doet me denken aan een column in de Libelle.” Ik
moet lachen. Dit heb ik vaker gehoord. Intussen zie ik het als een compliment. Maar
dat was de eerste keer dat ik het hoorde wel anders!
Ik zal een
jaar of 24 geweest zijn. Net gestart als freelance tekstschrijver. Nog nat
achter mijn oren, maar toch al super-ambitieus. Ik kon de hele wereld aan! Dacht
ik.
Dus toen
chemiereus DSM vroeg of ik hun jaarverslag wilde schrijven, zei ik meteen ja. Zonder nadenken. Dat ik gigantisch
op mijn bek kon gaan met zo’n prestigieuze klus, realiseerde ik me niet.
Jeugdige overmoed, denk ik.
Ik kreeg een
rondleiding langs hun fabrieken, werd bijgepraat over allerlei innovatieve
chemische processen en interviewde een rijtje hotemetoten over onderwerpen waar
ik totaal geen kaas van had gegeten. Daarna ging ik vol goede moed zitten
tikken.
Een paar
weken later zat ik tegenover een grijze PR-meneer in een statig kantoor. “Tja”,
zei die, terwijl hij met een moeilijk gezicht naar een stapeltje a4-tjes vol
rode strepen keek. Na een ongemakkelijke stilte zuchtte hij met een glimlach: “Het
is eigenlijk helemaal niet slecht. We hadden alleen gehoopt op een iets andere
stijl. Meer Elsevier-achtig. Dit kan zo in de Libelle!”
Ik kreeg het
warm en koud tegelijk. Voelde m’n hoofd steeds roder worden. Hij zag mijn
paniek en probeerde de pijn wat te verzachten door er met een knipoog aan toe
te voegen: “Eén voordeel: mijn vrouw snapt nu eindelijk ook wat wij hier doen!”
Uiteindelijk
is het goed gekomen met dat jaarverslag. Maar ik had m’n les geleerd: ik moest
op zoek naar opdrachten die meer bij mijn stijl passen.
Het universum
brengt sindsdien vooral opdrachtgevers op mijn pad die behoefte hebben aan
heldere teksten die iedereen begrijpt. Nee, niet over recepten en breipatronen.
De onderwerpen zijn vaak behoorlijk complex. Reorganisaties, visies, nieuw
beleid. Maar juist dan is het de kunst om de boodschap helder te verwoorden. Zo
concreet mogelijk. En vooral niet te zwaar, te hoogdravend of te formeel. Dat
past niet bij mij.
Dus
dankjewel, PR-meneer van DSM. Die Libelle-opmerking kwam destijds keihard aan,
maar duwde mijn carrière precies in de juiste richting.
En
dankjewel, lezeres van mijn eerste blog. Je hebt me totaal niet beledigd. Wie
weet, eindig ik nog wel een keer in de Libelle, naast Sylvia Witteman of zo.
Zou ik een hele eer vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten