Rapport

De afgelopen week is mijn blad beoordeeld. Nou ja: mijn is een groot woord, want we maken het blad natuurlijk met een heel redactieteam, maar het voelt wel een beetje als mijn kindje, na al die jaren.

Sinds 2008 mag ik mezelf de eindredacteur noemen van het interne maandblad van Provincie Limburg. Een klus die ik heel graag doe. En hopelijk ook nog heel lang mag blíjven doen.

Maar daar zit de crux. Want de Provincie heeft sinds kort een sociaal intranet waar iedereen z’n eigen stukjes op kan publiceren. En nu rijst dus de vraag of dat personeelsblad nog wel nodig is. Of het nog past in een moderne, interne communicatiemix.

Ik denk van wel. Ik denk dat een blad vol persoonlijke verhalen zorgt voor verbinding. En verbondenheid is een groot goed in een organisatie waarin lang niet iedereen elkaar kent.

Intranet is leuk voor het korte nieuws, maar ik denk dat onze persoonlijke achtergrondverhalen niet goed tot hun recht komen op een scherm. Die moet je gewoon lekker thuis lezen in een papieren blad. Op de bank. Of op de wc. Maar ja, dat is mijn mening. En die telt nu even niet.

Een mening die gelukkig wel telt, is die van de lezer. En die mening is deze week dus gepeild. Met rapportcijfers en al. Dat vind ik best een dingetje. Ik lig er nog nét niet wakker van, maar het is wel het eerste waar ik aan denk als ik op woensdag 30 oktober opsta.

Om half tien gaat de uitnodigingsmail de deur uit. Naar ruim 900 medewerkers. We hopen op zo’n 250 ingevulde formulieren. Dat klinkt ontzettend veel. Hebben mensen hier wel tijd voor? Ik heb er een hard hoofd in.

Tot mijn verbazing komt om vijf over half tien het eerste formulier al binnen. En nog één. En nog één. De eerste tien open ik nieuwsgierig. Ik zie cijfers en antwoorden waar ik blij van word. Heel blij. Komt het dan toch nog goed? Maar dan open ik een formulier met alleen maar nullen! Ik sluit snel m’n mailbox...

Tijdens de lunch kijk ik even op mijn telefoon en schrik van het getal onderin

m’n beeldscherm. 125 mails? Hoe kan dat? In een paar uur tijd hebben ontzettend veel lezers het onderzoek ingevuld. Dat had ik niet verwacht. In de uren die volgen, tikken we de 150, de 200 én de 250 aan. Op dag één hebben we ons doel al bereikt!

De teller stopt een week later op bijna 450. Op het rapport staat een mooie 7,7. Uit de antwoorden blijkt dat meer dan 80% van de lezers het blad waardeert en zou missen als het verdween.

Nou; ik ook… Ik zou het blad ontzettend missen! Hopelijk is dit signaal sterk genoeg om het blad een mooie plek te geven in de nieuwe communicatiemix.

En zo niet: zoekt er toevallig nog iemand een eindredacteur? Die een blad kan maken dat gemist wordt als het er niet meer is? Ik ken nog een goeie!