Een historische dag

21 februari 1985, ’s morgens vroeg (héél vroeg)

Meteen als ik wakker word, weet ik het weer: ik ben jarig! Eindelijk 11! Een feestelijk gevoel tintelt door m’n buik. Maar het ebt ook snel weer weg. Jarig, ja… leuk. Maar heeft mijn vader eraan gedacht? Heeft hij wel een cadeautje gekocht? Nu we nog maar met z’n tweetjes zijn, heeft hij wel wat anders aan z’n hoofd dan mijn verjaardag.

Een beetje teleurgesteld besluit ik op te staan. Ook al is het pas half zes. Ik zet m’n voeten op de ijskoude vloer. Als ik het gordijn opzij schuif, zie ik grote ijsbloemen op het raam. ‘Toch nog íets feestelijks’, denk ik. Ook al heb ik een hekel aan de kou van de afgelopen weken.

Ik doe mijn slaapkamerdeur zachtjes open en loop de gang op. Wat zie ik nu? Op de grond ligt een wc-rol. Afgerold. M’n ogen volgen de sliert wc-papier richting trap. Verbaasd volg ik het papierspoor naar beneden – door de gang – naar de keuken – aha, ik begin het te snappen! – naar de woonkamer. Op de tast zoek ik de lichtknop. Het feestelijke gevoel in m’n buik is terug.

En daar staat hij. Vol in de schijnwerpers. Een typemachine. Een zwarte. Met glimmende letters. In de machine steekt een leeg velletje papier. Of nee, wacht: er staat toch iets op. ‘Proficiat.’ Eén klein woordje, maar het betekent zó veel voor mij: Dat hij er tóch aan heeft gedacht. En zélfs een cadeau heeft uitgezocht.

Maar nog belangrijker: dat hij heeft gezien hoe belangrijk mijn schrijfseltjes voor me zijn. Dat hij blijkbaar snapt hoe fijn ik het vind om m’n eigen wereld om me heen te verzinnen. Een wereld waarin de zon altijd schijnt. Ook als die in het echte leven even niet schijnt. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een cadeau!

Ik draai een nieuw velletje in de machine en begin te tikken. Wat een lawaai maakt dat ding! En wat moet ik hard op de letters slaan. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben niet meer te stoppen. Ook niet als mijn vader mopperend naar beneden komt, wakker geworden van de herrie.

Gelukkig ziet hij al snel het voordeel in van mijn vroege getik: zo kan hij de Elfstedentocht vanaf de start volgen. Voor het eerst in 22 jaar. Volgens hem wordt dit een historische dag!

Hij krijgt gelijk. De hele dag tik ik luidruchtig door het commentaar van Mart Smeets heen. Mijn vader hoort maar met moeite dat Evert van Benthem wint. Normaal gesproken had hij me al lang de kamer uitgestuurd met zoveel lawaai. Maar vandaag niet. Vandaag mag het. Want 21 februari 1985 is inderdaad een historische dag.

De dag waarop de schrijfster in mij officieel is geboren.

Suzanne